Dzieci z padaczką, konieczność psychologicznego wsparcia

Dzieci cierpiące na padaczkę mają wiele trudności, które powodują obniżenie ich komfortu życia. Od takich zaburzeń jak kłopoty ze snem, przez objawy somatyczne, aż po trudności natury emocjonalnej i społecznej. Z tych powodów dziecko cierpiące na padaczkę, nie może zostać pozostawione samo sobie i poza ciągłą kontrolą neurologiczną, powinno również pozostawać w kontakcie z psychologiem bądź terapeutą. Wsparcie psychologiczne potrzebne jest też rodzicom dziecka, aby byli w stanie zaakceptować chorobę dziecka i jak najlepiej radzić sobie z jej objawami.

Opieka neurologiczno - psychologiczna nad dzieckiem z padaczką już od jego najmłodszych lat pozwala na stworzenie środowiska, w którym będzie ono sprawnie funkcjonowało i deficyty emocjonalno – społeczne nie rozwiną się aż tak mocno i nie będą w znacznym stopniu rzutować na młodzieńcze i dorosłe życie.

Menu: Więcej o padaczce : Padacza alkoholowa | Padacza pourazowa | Zespół Westa | Elektrostymulacja padaczki | Pacemaker | Leki przeciwpadaczkowe w czasie ciąży | Dzieci z padaczką, konieczność psychologicznego wsparcia | Dieta ketogenna (ketogeniczna)

Mogą Cię zainteresować również...

01 Depresja a choroby somatyczne - Istnieje ścisły związek pomiędzy chorobami somatycznymi (dotyczącymi ciała) a depresją. Zależność ta jest szczególnie widoczna w przypadku chorób układu krążenia, układu pokarmowego, chorób endokrynologicznych, alergicznych czy nowotworów.

02 Przyczyny depresji - Depresja uznawana jest za chorobę cywilizacyjną. Zatem zaburzenia depresyjne są konsekwencją rozwoju cywilizacyjnego, globalizacji, przyspieszenia społeczeństw w nadrabianiu zaległości ekonomiczno-kulturowych.

03 Przyczyny i objawy umożliwiające diagnozę zespołu Aspergera - Przyczyny zespołu Aspergera nie są do końca znane. Lekarze nie są zgodni, czy ma on podłoże genetyczne, niektórzy badacze wskazują na mechanizm somatyczny czy następstwa zatrucia metalami ciężkimi.

04 Dorośli z Aspergerem - W wielu przypadkach Zespół Aspergera diagnozuje się u dzieci w wieku szkolnym, ok. 8-10 roku życia, gdy leczenie jest już trudne. Często jednak zdarza się, że ludzie żyją z Aspergerem do wieku dorosłego i dowiadują się o nim bardzo późno – lub wcale.